W wydanym z okazji 50-lecia KGHM Polska Miedź S.A. opracowaniu pt. GEOLODZY W SŁUŻBIE POLSKIEJ MIEDZI – Konferencja Środowiskowa Geologów -Lubin 2011r. We fragmencie Noty biograficzne – zatrudnieni do 1991 roku, stwierdziłem karygodne pominięcie przez zespół redakcyjny dwóch nieprzeciętnych pod każdym względem geologów a mianowicie mgr. inż. Tadeusza Kłosa i inż. Tomasza Stanisławczyka. Mgr inż. Tadeusz Kłos przepracował w Polskiej Miedzi ponad 24 lata z tego 16 na stanowisku Głównego Geologa Zakładu i jest to najdłuższy staż na tym stanowisku w kopalniach Polskiej Miedzi, natomiast inż.Tomasz Stanisławczyk odpowiednio 26 lat pracy i 14 lat na stanowisku Głównego Geologa. Jako członek kierownictwa byłych Zakładów Górniczych „Konrad“ w Iwinach oraz jako wieloletni przyjaciel i współuczestnik wielu wspólnie zrealizowanych tematów i przedsięwzięć postanowiłem doprowadzić do odtworzenia Ich drogi zawodowej i przypomnieć Ich wkład we wspólne dzieło jakim dzisiaj jest wielka „Polska Miedź“. Przedstawione poniżej noty biograficzne uzasadniają moje zastrzeżenia, tym bardziej, że obie inkryminowane osoby nie żyją i nie mogą się upomnieć o swoje miejsce w „Służbie Polskiej Miedzi“ (sic !!!).
TADEUSZ KŁOS
Urodzony w dniu 1 lutego 1929 r. w Bielsku. Po ukończeniu szkoły powszechnej podejmuje naukę w Państwowej Szkole Przemysłowej w Bielsku gdzie na kierunku włókienniczym uzyskuje w roku 1949 tytuł technika w specjalności chemiczno-farbiarskiej. Następnie kontynuuje studia na Wydziale Geologicznym AGH w Krakowie – mgr inż. geolog. Po studiach w roku 1954 skierowany do pracy w Sudeckich Zakładach Górniczych w Gierczynie, gdzie po II wojnie światowej prowadzono badania nad możliwością eksploatacji rudy cyny (kasyterytu), które wykazały, że resztki złoża nie mają wartości przemysłowej. Z tego okresu pozostawił po sobie „Dokumentacje geologiczną złoża rudy GIERCZYN w kat C-2“ (1957 r.). Działalność ta została przypomniana na IV Konferencji Dziedzictwo i Historia Górnictwa w Leśnej w 2008 r. przez Macieja Madziarza i Henryka Sztuka w referacie pt. Kopalnia „Gierczyn“ – zapomniany epizod w historii górnictwa rud Ziem Zachodnich.
Z dniem 1.04.1958 r. podejmuje pracę w Zakładach Górniczych „Konrad“ w Iwinach. W latach 1958-1974 Główny Geolog. W owym czasie uzyskał uprawnienia WUG do wykonywania czynności geologa górniczego oraz uprawnienia CUG do samodzielnego sporządzania projektów i dokumentacji, prowadzenie badań geologicznych w zakresie poszukiwania i rozpoznania złóż kopalin stałych. W roku 1970 wspólnie ze Stanisławem Downorowiczem wydali pierwsze technicystyczne opracowanie dotyczące KGHM pt. POLSKA MIEDŹ. W 1972 roku był współinicjatorem badań geologicznych złoża miedzi w Obszarze Górniczym „Wartowice” i idei budowy kopalni „Bolesławiec”. W roku 1973 ukończył dodatkowe studia magisterskie na Wydziale Górniczym AGH w wyniku czego zaliczony został do kadry rezerwowej na stanowiska w kierownictwie ruchu zakładu. W następstwie powyższej decyzji przeniesiony zostaje do służby górniczej na stanowisko Głównego Specjalisty ds obudowy górniczej (1974-1982). Na początku lat 70-tych XX w. włączony został do zespołu KGHM kierowanego przez dyr. Wojciecha Skoczyńskiego opracowującego koncepcje budowy narciarskich obiektów sportowych w Karkonoszach (kopia koncepcji inwestycyjnych znajduje się w prywatnym archiwum dyr. W. Skoczyńskiego). Na marginesie tej sekwencji należy zaznaczyć, że dzisiejsze lokalizacje Firmy Sobiesiak i S-ka pokrywają się z założeniami inż. T. Kłosa. Aktywny członek SITG, uzyskał uprawnienia specjalisty technicznego NOT. Działacz sportowy, w latach 1958-1980 wiceprezes ds sportowych BKS Bolesławiec. Posiadał wiele talentów m.in. dobre „pióro“ do pisania i dobre „oko“ do fotografii oraz niezłe umiejętności do narciarstwa alpejskiego. Za swą pracę zawodową i społeczną wyróżniony szeregiem odznaczeń państwowych i zawodowych z Orderem Sztandaru Pracy II klasy włącznie. Z dniem 16.07.1982 r. przechodzi na emeryturę górniczą. W roku 1984 wyjeżdża do Stanów Zjednoczonych Ameryki i Kanady. Dowodem Jego wysokich kwalifikacji zawodowych może być fakt dopuszczenia do startu w konkursie na geologa stanowego kanadyjskiej prowincji Ontario, bogatej w rudy miedzi i niklu. W dniu 10 kwietnia 1993 r. niespodziewanie zmarł za Oceanem Atlantyckim, Jego prochy sprowadzono do kraju, gdzie spoczął obok matki na cmentarzu w Bielsku-Białej. Pozostawił po sobie trwałe ślady działalności w postaci następujących publikacji i opracowań naukowo-technicznych.
Autor następujących opracowań :
1.Dokumentacja geologiczna złoża rudy cyny w Gierczynie /praca niepublikowana/ – 1957 r.
2.Górnictwo miedzi w Polsce Ludowej do odkrycia nowego zagłębia miedziowego – /w:/ Szkice legnickie II – 1965 r.
3.Złoże rud miedzi synkliny grodzieckiej /w:/ Monografia Przemysłu Miedziowego w Polsce tom I str. 60-84 : PWG Warszawa 1971 r.
Współautor:
1. Downorowicz S., Kłos T.: Polska Miedź – PWN Oddz. Wrocław 1970 r.
2. A. Cholewiak, J. Szczerba, T. Kłos, T. Stanisławczyk, J. Paździora: Perspektywy dalszego rozpoznania złoża rud miedzi synkliny grodzieckiej – ZG „Konrad“ Iwiny, sierpień 1972 r.
3. M. Borecki, A. Altman, T. Kłos, J. Paździora, T. Stanisławczyk, S. Talar : Studium programowe dalszej działalności Zakładów Górniczych „KONRAD“ – ZUP NOT Wrocław 1984 r.
TOMASZ STANISŁAWCZYK
Urodzony w dniu 14.01.1931 r. w Kamionce Małej powiat Limanowa. Maturę zdał w 1952r. w Technikum Przemysłu Węglowego w Krakowie. W 1952r został skierowany do pracy w „Metrobudowie” w Warszawie. Od 1954 r. pracował w Przedsiębiorstwie Robót Geologicznych w Warszawie. Równocześnie rozpoczął studia na Uniwersytecie Warszawskim. W 1956 r. ukończył Studium Geologii Technicznej na Uniwersytecie Warszawskim gdzie uzyskał tytuł inż. geologa w zakresie geologii poszukiwawczej. Od 1956 r. przez rok pracował w KWK „Wanda-Lech” w Nowym Bytomiu (obecnie Ruda Śląska). W latach 1957-1962 zatrudniony na stanowisku geologa w Zakładach Przemysłowych R-1 w Kowarach (kopalnia „Radionów”). W międzyczasie oddelegowany jako kierownik grupy poszukiwawczej na kopalni „Staszic” w Rudkach powiat Starachowice. Z dniem 1.07.1962 r. podejmuje pracę w Zakładach Górniczych „Konrad” w Iwinach. Początkowo pracuje jako geolog kopalniany, w roku 1972 zostaje Z-cą Głównego Geologa oraz w latach 1974-1988 Główny Geolog Zakładu . W owym czasie uzyskał uprawnienia WUG do wykonywania czynności geologa górniczego oraz uprawnienia CUG do samodzielnego sporządzania projektów i dokumentacji, prowadzenie badań geologicznych w zakresie poszukiwania i rozpoznania złóż kopalin stałych. Aktywny członek SITG, podczas Konferencji Naukowo-Technicznej organizowanej w 1984 r. przez Zarząd Oddziału SITG w Lubinie przedstawił referat pt. Złoże siarczanów wapnia kopalni Konrad – Lubichów na tle bazy surowcowej kraju. Posiadał uprawnienia specjalisty technicznego NOT. Działacz sportowy, w latach 1967 – 1980 pełnił funkcję sekretarza Bolesławieckiego Klubu Sportowego czyli w okresie dekady sukcesów BKS-u. Za swą pracę zawodową i społeczną wyróżniony wieloma odznaczeniami państwowymi i zawodowymi . W roku 1980 odznaczony został złotą odznaką Zasłużony dla Polskiej Geologii i jako jedyny geolog w Polskiej Miedzi odznaczony został w roku 1985 tytułem i orderem Zasłużonego Górnika PRL.
Z dniem 1.07.1988 r. przechodzi na emeryturę górniczą. W okresie swej pracy był geologicznym pasjonatem, co czyniło Go bardzo sympatyczną osobą. Uczestniczył w organizowanych przez SITG turniejach brydżowych. Bardzo aktywnie współpracował przy opracowaniu tematu dotyczącego projektowanej kopalni „Bolesławiec” oraz nowej specjalności Zakładów Górniczych „Konrad” jaką było uruchomienie eksploatacji badawczej siarczanów wapnia (anhydrytu i gipsu) w kopalni „Lubichów”. Zmarł w dniu 24 czerwca 1989 r., początkowo pochowany na cmentarzu w Bolesławcu, następnie ekshumowany i przeniesiono Jego doczesne szczątki ze względów rodzinnych do miejscowości Babice powiat Chrzanów.
Współautor następujących opracowań:
1. A. Cholewiak, J. Szczerba, T. Kłos, T. Stanisławczyk, J. Paździora : Perspektywy dalszego rozpoznania złoża rud miedzi synkliny grodzieckiej – ZG „Konrad“ Iwiny, sierpień 1972 r.
2. M. Borecki, A. Altman, T. Kłos, J. Paździora, T. Stanisławczyk, S. Talar : Studium programowe dalszej działalności Zakładów Górniczych „Konrad” – ZUP NOT Wrocław 1984 r.
3. A. Skobliński, T. Stanisławczyk, Z. Ziomek : Złoże siarczanów wapnia kopalni Konrad – Lubichów na tle bazy surowcowej kraju – Materiały Konferencyjne SITG Lubin 1984 r.
4. W. Roszczynialski, M. Gawlicki, J. Paździora, T. Stanisławczyk : Ocena anhydrytowej bazy surowcowej w LGOM oraz określenie kierunków wykorzystania anhydrytu (praca naukowa) -Zarząd Główny NOT Warszawa 1988 r
Tekst: Jan Paździora.
Foto: archiwum Jana Paździory