Na stronie Anywhere.pl można przeczytać świeży wywiad ze Sławkiem Gortychem. Popularny pisarz z Bolesławca zdradza w nim tajniki swojego warsztatu i mówi o tym, jakiej pracy wymaga wykorzystanie w książkach niektórych szczegółów.
Bardzo ciekawy jest ten fragment:
Doszedłem do wniosku, że kluczem jest wiedza — sięgałem po wspomnienia ludzi, którzy te czasy pamiętali. Dlatego przy kolejnych tomach, zwłaszcza przy czwartym, pisanie scen retrospekcyjnych było już łatwiejsze. Nauczyłem się kilku warsztatowych sztuczek, które pomagają stworzyć obraz czasów, których się nie doświadczyło. Jedna z takich technik pochodzi z rady pewnego pisarza, którą znalazłem w reportażu zbierającym porady à propos pisania. Powiedział: jeśli sięgasz po opis jakiegoś okresu z przeszłości, który chcesz oddać jak najwierniej, a nie znasz go z autopsji, to spróbuj wyobrazić sobie jakiś przedmiot z tamtego okresu, najlepiej taki, który wyszedł już z użycia. Od niego zacznij budować obraz. I rzeczywiście — zacząłem tak robić. Kiedy w drugim tomie pisałem o zamachu na pociąg w 1947 roku w Szklarskiej Porębie, zacząłem od opisu lokomotywy, która pędzi w kierunku katastrofy.
W czwartym tomie, opisując okres II wojny światowej w Karkonoszach, chciałem opowiedzieć o hotelu Sanssouci, gdzie potajemnie umieszczono struktury Ministerstwa Spraw Zagranicznych i ambasady Japonii. Zastanawiałem się wtedy: jak to opisać, skoro to było tajne, nie mam zbyt wielu źródeł, nie istnieją wspomnienia japońskiego ambasadora z Karpacza. Trudno również o informacje na temat działalności Ministerstwa Spraw Zagranicznych z tamtego okresu. Sięgałem po źródła niemieckie, tłumaczyłem je, ale wciąż miałem poczucie braku pełności obrazu. I wtedy znowu wróciłem do wspomnianej metody — przedmiot jako punkt wyjścia. Tym przedmiotem stała się maszyna szyfrująca typu B, która służyła ambasadzie Japonii do kodowania depesz dyplomatycznych, nadawanych najpierw z Berlina, a potem z Karpacza, przez generała barona Hiroshiego Ōshimę, szefa japońskiej placówki dyplomatycznej. Niektórzy nazywali go „jednym z najpożyteczniejszych idiotów” II wojny światowej, bo był zaufanym człowiekiem Hitlera, jego przyjacielem. Wódz III Rzeszy potrafił przy nim popuścić języka i zdradzał rzeczy, których zdecydowanie nie powinien. Baron, wyjątkowo skrupulatny, wszystkie te informacje przekazywał do Tokio, będąc przekonanym, że szyfr japońskiej maszyny typu B jest nie do złamania. Alianci złamali go jednak już na początku wojny. Gdyby nie rozwlekłe depesze generała, wojna mogłaby trwać o wiele dłużej. Co ciekawe, generał prawdopodobnie do końca życia nie wiedział, że przyczynił się do klęski Hitlera.
A że historia ta łączy się z Karpaczem i hotelem Sanssouci, postanowiłem poznać działanie maszyny szyfrującej, żeby łatwiej przenieść się wyobraźnią do tamtej ambasady. Pomogły mi w tym m.in. filmy na YouTube i książka Dziewczyny od szyfrów, o amerykańskich kryptolożkach, które złamały szyfr maszyny typu B. I wtedy nagle generał baron sam się pojawił w mojej wyobraźni — z cygarem, szklaneczką whisky, dyktujący kolejne depesze, śmiejący się z tego, jak świetnie chroni go szyfr. A zaraz po nim przyszła wizja alianckich żołnierzy, głównie w Asmarze w Afryce, gdzie w stacji nasłuchowej przechwytywali te wiadomości i tłumaczyli je w mgnieniu oka. Mówi się, że czasami alianci mieli przetłumaczoną wiadomość jeszcze szybciej, niż docierała ona do Tokio.
Cały interesujący wywiad możecie przeczytać TUTAJ.
